به گزارش پایگاه خبری تحلیلی خیر ایران، سازمان «اوریگا نوسانتارا» (Auriga Nusantara) که یک سازمان مردم‌نهاد فعال در عرصه جنگل‌ها در اندونزی محسوب می‌شود، هشدار داده است که روند جنگل‌زدایی در این کشور، بسیار سریع پیش می‌رود. این سازمان در گزارش خود به این نتیجه رسیده است که براساس تصاویر ماهواره‌ای، بیش از 260 هزار هکتار از جنگل‌های سراسر اندونزی، نابود شده و این کشور حدود چهارهزار هکتار بیشتر از سال گذشته، با روند جنگل‌زدایی روبه‌رو بوده است.
مقامات اندونزی هشدار سازمان اوریگا نوسانتارا را رد کرده‌اند و گزارش را تفسیر اشتباه از جنگل‌زدایی دانسته‌اند. در مقابل، این سازمان مردم‌نهاد معتقد است بیشترین جنگل‌زدایی در مناطقی صورت گرفته که توسط دولت برای توسعه طرح‌ها، به اجرا گذاشته شده است. مجادله دولت و این سازمان مردم‌نهاد در مسئله تخریب جنگل به رسانه‌های این کشور نیز رسیده است.
رسانه‌های اندونزی در واکنش به این مسئله می‌گویند که براساس گزارش‌ها، بیشترین تخریب جنگل در مناطقی که پایتخت جدید اندونزی در حال ساخت‌وساز است صورت گرفته است و دولت آن را از سازمان‌های محیط زیستی مخفی می‌کند. «جاکارتا پست»؛ روزنامه مطرح اندونزیایی در جریان مجادله دولت و این سازمان‌مردم‌نهاد نوشته است که محیط‌بانان اندونزیایی نیز در همراهی با سازمان‌های مردم‌نهاد و رسانه‌ها، نسبت به برنامه‌های دولت در مورد میلیون‌ها هکتار از جنگل‌ها، نگرانی‌هایی را مطرح کرده‌اند.
سازمان‌های مردم‌نهاد اندونزی و نقش آنان در حفاظت از محیط زیست
تأثیرگذاری سازمان‌های مردم‌نهاد اندونزی در محیط زیست، تحت تأثیر عوامل و پیچیدگی‌هایی مانند سیاست‌های دولت، فشارهای اقتصادی و محدودیت‌های منابع قرار دارد. اما با این وجود، سطح مطالبات مدنی این سازمان‌ها در سیاست‌های کلی کشور تأثیری مهم دارد. سازمان‌هایی مانند اوریگا نوسانتارا یا سازمان دیده‌بان جنگل، در تدوین قوانین زیست‌محیطی مانند ممنوعیت صدور مجوزهای جدید برای کشت نخل روغنی در سال ۲۰۱۸ یا حفاظت از تالاب‌های پیت (Peatland) نقش داشته‌اند. فشار این گروه‌ها منجر به تأسیس نهادهایی مانند «آژانس ملی احیای تالاب‌های پیت» (BRG) پس از آتش‌سوزی‌های فاجعه‌بار سال ۲۰۱۵ شد.
با این وجود، دولت اندونزی گاهی توسعه اقتصادی را بر حفاظت محیط زیست اولویت می‌دهد. برای مثال، در پروژه‌های کلان مانند انتقال پایتخت به بورنئو یا توسعه معادن نیکل، با مخالفت سازمان‌های مردم‌نهاد روبه‌رو شده است اما این سازمان‌ها نتوانستند دولت را به توقف طرح وادار کنند. در مواقعی نیز با وجود قوانین پیش رو، فساد در سطوح محلی و ملی مانع اجرای مؤثر مطالبات زیست‌محیطی می‌شود. برای مثال، قطع غیرقانونی درختان اغلب با حمایت مقامات محلی ادامه می‌یابد.
یکی از چالش‌های مهم دیگر، تنش بین توسعه و حفاظت از محیط زیست در اندونزی است. مهم‌ترین چالش در صنعت روغن پالم و معدن‌کاری مشاهده می‌شود و باید اشاره کرد که اندونزی بزرگترین تولیدکننده جهانی پالم است. از نظر دولت، این صنایع نقشی حیاتی در اقتصاد کشور دارند و کاهش فعالیت آن‌ها بدون جایگزین‌های اقتصادی، دشوار است. به همین دلیل، سازمان‌های مردم‌نهاد نمی‌توانند در سیاست‌های دولت در این زمینه تأثیرات قابل توجهی بگذارند.
مروری بر نمونه‌های عینی تأثیرگذاری
در سال ۲۰۲۱، فشار سازمان‌های مردم‌نهاد و جوامع محلی منجر به لغو پروژه سد «باتانگ تورو» در سوماترا شد که تهدیدی برای زیستگاه اورانگوتان‌ها بود. همچنین پس از آتش‌سوزی‌های سال ۲۰۱۵، مشارکت این سازمان‌ها به احیای سه میلیون هکتار از «تالاب پیت»، کمک کرد. مقاومت در برابر زباله‌های پلاستیکی نیز از تلاش‌های اثرگذار این سازمان‌ها در اندونزی است. شهرهای بزرگی مانند بالی، با الهام از کمپین‌های این سازمان‌ها، استفاده از پلاستیک یکبارمصرف را ممنوع کرده‌اند.
به صورت کلی سازمان‌های مردم‌نهاد محیط زیستی در اندونزی در حوزه‌های خاصی مانند حفاظت از گونه‌ها، آگاهی‌بخشی و حمایت از جوامع محلی، بسیار مؤثر عمل کرده‌اند، اما نفوذ آن‌ها در تغییر سیاست‌های کلان دولتی یا مقابله با صنایع قدرتمند، محدود است. به‌نحوی‌که، موفقیت‌های آن‌ها اغلب موردی و محلی است و چالش‌های ساختاری مانند فساد، توسعه‌طلبی بی‌ضابطه و کمبود منابع همچنان پابرجا است.
گزارش از زهرا میرابیان
منابع:
دیدگاه خود را بنویسید