به گزارش پایگاه خبری تحلیلی خیر ایران به نقل از ایسنا، اطعام‌دهی در فرهنگ ایرانی و اسلامی به مناسبت‌های مختلف از جمله سالگرد درگذشت عزیزان، سنتی دیرینه و ریشه‌دار است. این کار معمولاً به صورت پخت و پخش غذا میان مردم انجام می‌شود. اما در سال‌های اخیر، رویکردی در این زمینه شکل گرفته است که اختصاص هزینه‌های اطعام‌دهی به پروژه‌های عمرانی و آبادانی روستاها است. این اقدام نه‌تنها یاد و خاطره‌ متوفی را به شیوه‌ای ماندگار گرامی می‌دارد، بلکه به بهبود شرایط زندگی مردم مناطق محروم کمک می‌کند.

 برگزاری مراسم اطعام‌دهی معمولاً با هزینه‌های قابل توجهی همراه است. این هزینه‌ها اغلب صرف خرید مواد غذایی، پخت غذا و توزیع آن می‌شود. اگرچه این کار در جای خود ارزشمند است، اما تأثیر آن موقتی است و پس از پایان مراسم، اثری ماندگار از خود به جا نمی‌گذارد. در مقابل، اختصاص این هزینه‌ها به پروژه‌های عمرانی و آبادانی مانند ساخت مدرسه، کتابخانه، مرکز بهداشت، تعمیر مساجد یا احداث جاده‌ها نه‌تنها به نیازهای اساسی جامعه پاسخ می‌دهد، بلکه به عنوان صدقه‌ جاریه برای متوفی محسوب می‌شود. این کار باعث می‌شود یاد و نام متوفی همواره در قالب خدمات عام‌المنفعه زنده بماند. این اقدامات علاوه بر تأمین نیازهای مادی روستاییان، تأثیرات عمیق فرهنگی و اجتماعی نیز همراه دارد.

 روستای «نج» از توابع شهرستان نور، با پیشینه‌ای غنی از فرهنگ مشارکت و همدلی، در سال‌های اخیر شاهد اختصاص هزینه مراسم مختلف مانند سالگرد درگذشتگان به پروژه‌های عمرانی و آبادانی روستا بوده است که ریشه در فرهنگ دیرینه‌ این روستا دارد که با حمایت فرماندار شهرستان نور و مصوبه شورای روستا، به حرکتی گسترده و تأثیرگذار تبدیل شده است. در کمتر از یک ماه گذشته، هزینه‌های چهار مراسم مختلف به خرید اقلام ضروری برای بهبود زیرساخت‌های روستا اختصاص یافته است.

 فتانه یزدانی؛ دهیار این روستا اظهار کرد: با همت خانواده‌های روستای نج و حمایت نهادهای محلی، با هزینه‌های مراسم اخیر ۲۸ عدد سرچراغ LED با پایه برای روشنایی معابر و فضاهای عمومی روستا خریداری شده‌اند که علاوه‌بر افزایش ایمنی، به زیباسازی روستا کمک می‌کنند. 

 وی افزود: سه عدد کپسول آتش‌نشانی نیز خرید‌ه‌ایم. این کپسول‌ها در مکان‌های استراتژیک روستا نصب شده‌اند تا در مواقع اضطراری، ایمنی ساکنان را تأمین کنند. خرید صندلی نمازگزار از دیگر اقلام خریداری‌شده از سوی بانیان خیّر بوده است که این صندلی‌ها برای استفاده در مسجد روستا بوده تا فضای عبادت را برای سالمندان و نمازگزاران راحت‌تر کنند.