به گزارش پایگاه خبری تحلیلی خیر ایران، پوران درخشنده؛ کارگردان با سابقه سینما و تئاتر در گفت‌و‌گو با مجله «تئاتر معلولین» به تعریف فیلم درباره معلول پرداخت و گفت: «فیلم درباره معلول یعنی اینکه شخصیت اصلی دارای معلولیت باشد و همه‌چیز در ارتباط با او شکل بگیرد و شخص معلول نقش اصلی خودش را ایفا کند، یعنی خودش را بازی کند و به جامعه معرفی کند و بتواند تأثیرات خود را در جامعه بگذارد.»
این کارگردانِ شهیر در ادامه به عدم وجود سینمای معلولین در ایران اشاره کرد و افزود: «من هنوز جایگاهی برای سینمای معلولین نمی‌بینم. چون اتفاقی نیفتاده است و اینکه در یک فیلم، یک صحنه کوتاهی برای معلولین باشد را نمی‌توان گفت که این فیلم درباره معلولین است.»
درخشنده علت اصلی بی‌توجهی به تئاتر معلولین در ایران را عدم وجود عشق و شناخت لازم در این زمینه و در ارتباط با این بخش از جامعه دانست و بیان کرد: «متأسفانه آن عشق و شناخت لازم وجود ندارد. چون شناخت، یک طرف قضیه است اما اگر کسی عاشق این گروه از جامعه باشد، تمام جوانب مربوط به آن‌ها را بررسی می‌کند و تحقیقات و پژوهش‌های میدانی و کتابخانه‌ای را انجام می‌دهد که بتواند آورده‌ای برای خانواده‌ها و برای خود معلولین داشته باشد.»
این کارگردان از بی‌توجهی نهادها و سازمان‌های دولتی مرتبط با معلولین به تولیدات سینمای معلولین به‌عنوان «درد» یاد کرد و گفت: «درد اینجاست که من ندیده‌ام که هر ارگان یا نهاد یا سازمانی که در مورد معلولین کار می‌کنند، این فیلم‌ها را ببینند یا مورد نقد و بررسی قرار داده و در موردش صحبت کرده باشند یا هرگز حمایتی نکرده‌اند که پخش این نوع فیلم‌ها در سینما ادامه پیدا کند.»
کارگردان «پرنده کوچک خوشبختی» در ادامه از عشق و علاقه خود به ساخت فیلم درباره معلولین سخن گفت و افزود: «واقعاً برای من ساختن فیلم درباره معلولین مهم بوده و دوست داشتم جامعه، آن‌ها را بشناسد و آن‌ها نیز در درون جامعه سهمی از زندگی داشته باشند و همه به آن‌ها توجه کنند. توجه از این بابت که افراد معلول در حال زندگی کردن با ما هستند و یکسری مسائل مثل رفت‌و‌آمد آن‌ها در خیابان یا شناخت جامعه در مورد آن‌ها و نیز سوء‌استفاده‌نشدن از آن‌ها و خیلی موارد دیگر را جامعه و ما وظیفه داریم برای آن‌ها فراهم کنیم.»
وی در پایان درباره هدف خود از توجه به معلولین نیز توضیح داد و گفت: «ما نمی‌خواهیم این بچه‌ها را یک گوشه بیندازیم، بلکه می‌خواهیم این بچه‌ها زندگی خودشان را داشته باشند. تمام روزم صرف کار و تمام شبم صرف این افراد معلول و یاد دادن به آن‌ها بود. این مسائل به عهده من بود. من آن‌ها را کنار نگذاشتم چون برای من این یک هدف بود. معرفی انسان‌های معلولی که در درون جامعه زندگی می‌کنند و دیده نمی‌شوند. آدم‌های فراموش‌شده و من نمی‌خواستم این‌طور بماند. می‌خواستم آن‌ها را معرفی کنم، می‌خواستم آن‌ها را بیاورم آن غبار را پاک کنم و واقعاً آن‌ها را تمام‌قد نشان دهم»
دیدگاه خود را بنویسید