به  گزارش پایگاه خبری تحلیلی خیر ایران، ساره رشیدی، بازیگر سینما و داور بخش نیکوکاری چهل‌وسومین جشنواره بین‌المللی فیلم فجر در حاشیۀ برگزاری این جشنواره اظهار کرد: هر کار خیری که باعث بشود دل کسی شاد بشود، برای من تعریف نیکوکاری است. چه کاری که جنبه مالی داشته باشد و چه حتی جنبه مالی نداشته باشد. اینکه از نظر روحی و روانی کسی را به آرامش و خشنودی برسانیم مصداق نیکوکاری است. 

 وی در پاسخ به این سؤال که معیار داوری آثار از منظر نیکوکاری چیست، گفت: معیار اصلی داوری این است که کسی که فیلم را دید به فکر فرو برود و احساس کند دوست دارد به انسان‌ها کمک کند، فارغ از اینکه آن انسان‌ها چه دین و مذهب و نژادی داشته باشند و یا در کدام نقطه جغرافیایی واقع شده باشند. فیلمی از منظر نیکوکاری تأثیرگذار است که مخاطب پس از مشاهده آن بگوید: کاش من جای کاراکتر اصلی داستان بودم و دل یک نفر را شاد می‌کردم. 

 این بازیگر سینما ادامه داد: شاخص هایی که من برای داوری مد نظر دارم این است که یکسری استانداردهایی باید رعایت شود، نمی‌شود فیلمی از نظر فنی خیلی پایین باشد ولی صرف اینکه محتوای نیکوکارانه داشته باشد، آن را برگزیده کنیم. کارگردانی، قصه‌پردازی، تصویربرداری، گریم و همۀ این جزئیات مهم است. از نظر محتوا نیز محتوایی که انسان‌دوستانه و بشردوستانه باشد و انسانیت را به تصویر کشیده باشد، ملاک است. 

 وی یادآور شد: محبت و عشق نسبت به حیوانات و محیط زیست نیز از مصادیق انسانیت و نیکوکاری است و مورد نظر داوران است. 

 رشیدی درباره چگونگی حضور خود در داوری بخش نیکوکاری جشنواره بین‌المللی فیلم فجر گفت: اینکه من در مسئله انسان‌دوستی، خیریه و کمک به هم‌نوع دغدغۀ شخصی من است و معتقدم لطف خدا بود که این پیشنهاد به من شد. تا بحال بخاطر مشغله‌هایی که داشتم هیچوقت فرصت نشده بود که در یک جشنواره، همۀ فیلم‌ها را ببینم اما حس فوق العاده‌ای است که از روز اول جشنواره تا الان یکایک فیلم‌ها را دیده‌ام و احساس خیلی خوبی دارم. 

 گفتنی است مرکز  فرهنگ نیکوکاریِ خیر ماندگار (وابسته به بنیاد خیریه راهبری آلاء)، با هدف  ترویج فرهنگ نیکوکاری در جامعه و اعتلای ظرفیت هنر و  سینما برای توجه‌دادن به مضامین خیرخواهانه، طراح و حامی این جایزه است و برای دومین سال متوالی به بهترین اثر از نگاه نیکوکاری، در بخش «تجلی ارادۀ ملی» جشنواره بین‌المللی فیلم فجر، جایزه اهدا می‌کند. 

گفت‌وگو از غلامرضا صفرزاده