عکاس برزیلی که زیبایی‌شناسِ رنجِ زمین بود، چشم از جهان فروبست
به گزارش پایگاه خبری تحلیلی خیر ایران به نقل از همشهری‌آنلاین، مؤسسه «ترا» (Instituto Terra)؛ سازمان غیرانتفاعی احیای محیط‌زیست سالگادو و همسر شصت‌ساله‌اش؛ للیا وانیک مرگ سالگادو را تأیید کرد.
این مؤسسه در پستی اینستاگرامی سالگادو را «بیش از یکی از بزرگ‌ترین عکاسان دوران ما» توصیف کرد. به گزارش گاردین، خانواده‌اش در بیانیه‌ای اعلام کردند که سالگادو به‌دلیل عوارض ناشی از مالاریایی که در سال ۲۰۱۰ در اندونزی گرفته بود، به‌نوعی سرطان خون شدید مبتلا شده بود.
او سال گذشته در مصاحبه‌ای با گاردین گفته بود: «می‌دانم که زیاد زنده نمی‌مانم، اما نمی‌خواهم هم زیاد زنده بمانم. خیلی زندگی کرده‌ام و خیلی چیزها دیده‌ام.» سالوگادو در منطقه‌ای روستایی در میناس ژرایس برزیل به دنیا آمد و در سائوپائولو اقتصاد خواند.
گرایش‌های چپ‌گرایانه‌اش باعث شد که او و همسرش در دوران دیکتاتوری نظامی ۱۹۶۴ تا ۱۹۸۵ از برزیل به پاریس مهاجرت کنند. در همان‌جا بود که او در دهه ۱۹۷۰ به عکاسی روی آورد و به‌سرعت به شهرت رسید.
او در طول پنج دهه فعالیت حرفه‌ای‌اش، به بیش از ۱۳۰ کشور سفر کرد و بی‌عدالتی‌های انسانی و محیط‌های طبیعی جهان را در قالب ترکیب‌بندی‌های سیاه‌وسفید و به‌یادماندنی با نورپردازی تأثیرگذار مستند کرد. عکس‌های زیبای او از رنج بشر باعث شد که برخی از او به‌عنوان «زیبایی‌شناسِ رنج» انتقاد کنند.
او در پاسخ به این انتقادات گفته بود: «چرا دنیای فقیر باید زشت‌تر از دنیای ثروتمند باشد؟ نور اینجا با آنجا یکی است. شأن انسانی اینجا با آنجا برابر است.» سالوگادو همچنین با مناظری الهام‌بخش توجه‌ها را به تخریب سیاره جلب کرد. یکی از معروف‌ترین عکس‌هایش که در سال ۱۹۸۶ گرفته شده، معدنچیان طلای غیرقانونی را در معدن سررا پلادا در آمازون به تصویر می‌کشند که مانند مورچگان در دل زمین کار می‌کردند.
آخرین پروژه عظیم او، «آمازونیا» (۲۰۲۱) بود_ نمایشگاهی بزرگ با بیش از ۲۰۰ عکس که همچنان در سراسر جهان در حال نمایش است و اکنون در بروکسل به نمایش درآمده است– که در آن مناظر سرسبز آمازون، رودخانه‌های پرپیچ‌وخم و اقوام بومی متنوع را به تصویر کشید تا غنای این جنگل را دربرابر تهدیدهای فزاینده ناشی از فعالیت‌های انسانی و بحران اقلیمی یادآور شود.
این عکاس تحسین‌شده همچنین نگرانی‌های زیست‌محیطی‌اش را به عمل تبدیل کرد و در مزرعه خانوادگی‌اش در میناس‌ژرایس به احیای جنگل بومی آتلانتیک پرداخت. از زمان تأسیس مؤسسه ترا در سال ۱۹۹۸، این سازمان بیش از ۲۰۰۰ هکتار زمین را جنگل‌کاری کرده و نزدیک به ۷ میلیون نهال تولید کرده است.
مؤسسه ترا اعلام کرد: «ما به افتخار میراث او ادامه خواهیم داد، با پرورش زمین، عدالت و زیبایی که او باور داشت می‌توان آن را بازگرداند.» با اینکه سالگادو از عکاسی کناره‌گیری کرده بود، اما همچنان بر پروژه‌های مختلفی کار می‌کرد، از جمله نمایشگاه ویژه‌ای برای اجلاس COP۳۰ که قرار است در ماه نوامبر در شهر بلم، در حاشیه آمازون، برگزار شود.
رئیس‌جمهور برزیل، لوئیز ایناسیو لولا دا سیلوا، هنگام اطلاع از درگذشت سالگادو، در مراسمی در برازیلیا یک دقیقه سکوت کرد. لولا در بیانیه‌ای گفت: «آثار سالگادو هشداری برای وجدان کل بشریت است. او تنها با چشمانش و دوربینش انسان‌ها را به تصویر نمی‌کشید، بلکه با تمام روح و قلبش این کار را می‌کرد.»
فرهنگستان هنرهای زیبای فرانسه که سالگادو عضو آن بود، او را «شاهدی بزرگ بر وضعیت انسانی و شرایط سیاره زمین» توصیف کرد. سالوگادو در زمان مرگ، مشغول ویرایش و گردآوری آرشیو عظیم خود شامل بیش از ۵۰۰ هزار عکس برای فروش بود. از او همسرش؛ للیا، دو پسرش؛ جولیانو و رودریگو و دو نوه‌اش؛ فلاویو و نارا باقی مانده‌اند.
نمونه هایی از عکس‌های ثبت‌شده توسط سالگادو