به گزارش پایگاه خبری تحلیلی خیر ایران به نقل از ایرنا، بابلی‌ها برای نجات بابل‌رود کارزار سکوی مستقل جمع‌آوری امضا با عنوان «نجات رودخانه بابل‌رود از پساب‌های صنعتی و فاضلاب‌های شهری» را فعال کردند.
در این کارزار خطاب به رئیس جمهور آمده است: آلودگی اسفناک رودخانه‌های بابل ناشی از پساب‌های آلوده شهرک‌های صنعتی به خصوص شهرک صنعتی رجه، واقع در بندپی بابل و ورود فاضلاب‌های شهری به بابل‌رود در محدوده پل تاریخی محمدحسن‌خان، پل موزیرج و جاده ساحلی و ابتلای سالانه سه هزار نفر به سرطان در مازندران سبب نگرانی ساکنین اطراف رودخانه، کشاورزان و فعالان محیط زیست شده است. بنابرین از جنابعالی به عنوان مجری قانون اساسی کشور درخواست می‌شود تا دستور بفرمایید جلوی این فاجعه زیست‌محیطی گرفته شود و با افراد و شرکت‌های متخلف برخورد قاطع صورت گیرد.
رودخانه بابل‌رود یکی از رودخانه‌های پُرآب مازندران است که از قلب جنگل‌های هیرکانی در مناطق بالادست سوادکوه مازندران سرچشمه می‌گیرد و بعد از طی مسافت ۷۸ کیلومتری و عبور از سه شهرستان سوادکوه، بابل و بابل‌سر به دریای خزر می‌ریزد.
این رودخانه بزرگ و زیبا که با عبور از جنگل‌های سر به فلک کشیده و دشت‌های زیبا به دریای خزر می‌ریزد، در طول مسیر ۷۸ کیلومتری از سرچشمه تا دریای خزر مورد بی‌مهری‌های فراوان قرار می‌گیرد.
ورود پساب‌های صنعتی و فاضلاب‌های خانگی به این رودخانه برای دوستداران محیط زیست بسیار آزاردهنده است. علاوه‌برآن، تخلیه فاضلاب انسانی در این رودخانه، شوک سنگین دیگری را به شهروندان و دوستداران محیط زیست و سلامت مردم به عنوان یک مسئله غیر قابل قبول وارد کرده است.
فاضلاب‌های انسانی که در نهایت به دریای خزر می‌ریزد و تهدید جدی برای سلامت مردم محسوب می‌شود، درحالی به بابل‌رود ریخته می‌شود که کارشناسان نسبت به سونامی سرطان در کشور هشدارهای جدی را مطرح کردند و از متولیان خواسته شد که برای این مشکل چاره‌اندیشی کنند.
بسیاری از کشاورزان حاشیه بابل‌رود از طریق آب این رودخانه ده‌ها هزار هکتار زمین شالیزاری خود را آبیاری می‌کنند. همچنین هزاران هکتار از زمین‌های صیفی‌جات با آب بابل‌رود سیراب می‌شود و تمامی محصول تولیدی این زمین‌های زراعی ضمن استفاده در مازندران برای سراسر کشور هم ارسال می‌شود.
با شروع فصل بارش‌های سیل‌آسا، شیرابه‌های زباله برخی شهرهای حاشیه بابل‌رود مانند انجیلسی بابل‌کنار که میزبان زباله هفت شهر اقماری بابل است با حجم بالا با ورود به رودخانه‌های کوچک محلی در نهایت به بابل‌رود سرازیر می‌شوند.
برخی از مسئولان شهری نسبت به خطرهای هولناک این اقدام هشدار می‌دهند و به دنبال حل این مشکل مهم زیست‌محیطی هستند. هرچند گام‌های نخست برای حل این مشکل آغاز شده اما برای سالم‌سازی بابل‌رود نیاز به تصمیم‌های جدی‌تری است.
شهرداری بابل با راه‌اندازی تصفیه‌خانه سکوی دپوی زباله شهر بابل که در حاشیه این رودخانه در شهر بابل قرار دارد چراغ اول را روشن کرد اما این طرح با حجم سنگین ورود فاضلاب به بابل‌رود به عنوان یک مبنا برای ساماندهی ورود فاضلاب‌های صنعتی، انسانی و خانگی به رودخانه بابل‌رود است.
این روزها عده‌ای از فعالان زیست‌محیطی در مکان‌های مشخص که فاضلاب‌های انسانی را در رودخانه بابل‌رود تخلیه می‌کنند در کمین می‌نشینند و با فیلم‌برداری از این اقدام و به اشتراک‌گذاشن فیلم در شبکه‌های اجتماعی به دنبال حل این مشکل هستند.
سلامت مردم در خطر
حسین بیژنی، رئیس شورای اسلامی شهر بابل با بیان این مطلب که عبور رودخانه بابل‌رود از داخل شهر بابل یک فرصت بی‌نظیر است، گفت: به هیچ عنوان پذیرفتنی نیست که فاضلاب انسانی در این رودخانه تخلیه شود که عامل بسیاری از بیماری‌ها است.
وی ادامه داد: همه ما به صورت مستقیم و غیرمستقیم از آب روخانه بابل‌رود استفاده می‌کنیم و نباید اجازه دهیم بیش از این سلامت مردم به خطر بیافتد.
بیژنی از مسئولان مربوطه خواست برای حل این مشکل راهکاری اساسی ارائه دهند و از ظرفیت بابل‌رود برای رونق گردشگری استفاده شود، نه اینکه این ظرفیت به تهدیدی برای سلامت مردم تبدیل شود.
توسعه فاضلاب شهری بابل
رئیس شورای اسلامی شهر بابل سرعت‌بخشی طرح‌های بزرگ فاضلاب شهری را مهمترین راهکار برای جلوگیری از ورود فاضلاب‌های انسانی به رودخانه بابل‌رود برشمرد و اظهار داشت: با تکمیل گام‌های بعدی تصفیه‌خانه فاضلاب بابل، بخش زیادی از این مشکل مرتفع می‌شود.
رودخانه‌های مازندران که از مهمترین عناصر محیط زیستی این استان محسوب می‌شوند و نقشی اساسی در اقتصاد بومی این استان یعنی کشاورزی و دامداری دارند، سال‌ها است که مورد بی‌مهری قرار گرفته‌اند. اگر از خشکسالی به عنوان یکی از دلایل اقلیمی حال ناخوش رودخانه‌ها در مازندران صرف‌نظر کنیم، از یکسو بی‌توجهی شهروندان و مدیران واحدهای تولیدی و صنعتی به این عناصر مهم محیط زیست در حال آسیب واردکردن به آن‌ها است و از سوی دیگر اجرای طرح‌های عمرانی به بهانه توسعه، رودخانه‌های مازندران را از ماهیت اصلی زیست‌محیطی‌شان دور می‌کند.
همان‌طور که گفته شد، علاوه بر کاهش آبدهی به دلیل کم‌بارشی و شرایط اقلیمی، رودخانه‌های مازندران از عوامل انسانی هم به شدت تهدید می‌شوند. تجاوز به حریم و بستر رودخانه، برداشت بی‌رویه مخلوط و شن از رودهای استان، اجرای طرح‌های عمرانی با توجیه توسعه پایدار در حاشیه رودخانه‌ها و برخی اقدامات دیگر در حال از بین بردن ماهیت اصلی رودخانه‌های مازندران به عنوان یک زیستگاه مستقل هستند. به همین دلیل بسیاری از کارشناسان معتقدند که از این زیست‌بوم‌های مستقل در مازندران اکنون صرفا آبراهه‌ای نصفه و نیمه باقی مانده است.
روزانه ۵۸ هزار تن زباله در کشور تولید می‌شود که در این میان سهم استان‌های مسافرخیز مانند گیلان، مازندران و گلستان بسیار نگران‌کننده است. در این سه استان، در حالت عادی روزانه حدود ش هزار تُن پسماند تولید می‌شود که در ایام تعطیلات تابستانی و نوروزی گاهی تا سه‌برابر بیشتر می‌شود که این فاجعه‌ای برای محیط زیست شمال کشور است؛ زیرا شیرابه‌های این حجم زیاله جنگل و طبیعت آن منطقه را نابود می‌کند و در نهایت وارد رودخانه می‌شود و با ورود به محصولات کشاورزی، زندگی و سلامت مردم را تحت تاثیر قرار می‌دهد.
طبق آمارهای موجود در این استان، دست‌کم ۱۲۰ رشته رودخانه به طول حدود هفت هزار کیلومتر وجود دارد که آب این رودخانه‌ها در مسیر عبور برای رسیدن به دریای خزر با ایجاد سردهنه کشاورزی توسط کشاورزان برای آبیاری زمین‌های کشاورزی مورد استفاده قرار می‌گیرد. کاربری‌های دیگری مانند پرورش ماهی هم در این بین مورد توجه قرار دارد.
دیدگاه خود را بنویسید