به گزارش خبرنگار پایگاه خبری تحلیلی خیر ایران، در کتاب خاطرات شهید عبدالحمید فتاحیان آمده است که پدرش از کارآفرینان و تولیدکننده‌های کشور و در صنعت کفش فعال بوده است و این طبیعی بود که پسر جوان خانواده بهترین و نوترین کفش‌ها را بپوشد، اما عبدالحمید به همان کفش‌های قدیمی‌اش قناعت می‌کرد. وقتی مادر به عبدالحمید از او می‌پرسد که چرا از کفش‌های نویش استفاده نمی‌کند؟ عبدالحمید پاسخ می‌دهد: «مادر، من چه طور این کفش‌ها را بپوشم در حالی که همکلاسی‌هایم کفش نو ندارند؟» او حتی می‌‎توانست در بهترین دانشگاه‌های ایران و جهان تحصیل کند، اما انتخاب دیگری کرد که یاد و خاطره‌اش را جاودانه کرد؛ حالا بیش از 36 سال از آن روز می‌گذرد، از روز دهم فروردین‌ماه سال 67، زمانی که خبر شهادت عبدالحمید فتاحیان را به خانواده‌اش دادند. عبدالحمید 19 سالش بود و در منطقه جنگی شاخ شمیران در جنوب غرب کشور، در جنگ 8 ساله ایران و عراق به شهادت رسیده بود. عبدالحمید فرزند حاج اسدالله فتاحیان، یکی از چهره‌های اثرگذار در ارتقای توان تولیدی کشور در عرصه اقتصاد اقتصادی بود؛  پس از شهادت پسر، پدر تصمیم گرفت که یاد و خاطره فرزندش را به شکل دیگری، زنده نگه دارد، با خدمت به محرومان.

شهید عبدالحمید فتاحیان و پدر ایشان

موسسه‌ای سازمان‌یافته

 در تمام سال‌های پس از شهادت عبدالحمید، خانواده شهید مشغول خدمت‌رسانی به نیازمندان به نیابت از او شدند. سال 94 اما همه چیز رنگ و بوی دیگری به خود گرفت، سازوکار کمک کردن آن‌ها تغییر کرد و اعضای خانواده، به نام فرزند شهیدشان، موسسه‎ خیریه‌ای تاسیس کردند، به یاد «شهید عبدالحمید فتاحیان» و به اختصار به نام «شعف». 

 از همان ابتدا اما حواس خانواده جمع بود که کمک به نیازمندان، کرامت انسانی آن‌ها را تحت تاثیر قرار ندهد؛ بنابراین اولویت اول خدمات ارائه شده در این موسسه، بر پایه ارائه وام قرض‌الحسنه پایه‌‎ریزی شد، این که هر نیازمندی که توان دارد، وام قرض‌الحسنه دریافت و در مدت زمانی هم اقساط را پرداخت کند. این‌ها را «امین خیام»، مدیرعامل موسسه شعف به ما می‌گوید. 

 خیام توضیح می‌دهد: «ما سعی می‌کنیم بر اساس توان مددجو تا جایی که امکان دارد شرایط وام را تسهیل کنیم، مهم این است که کرامت مددجو حفظ شود و بفهمد که به جای کمک بلاعوض، می‌تواند وام بگیرد و با اقساط کم، وام را پس بدهد، ما حتی گاهی در صورت لزوم در بازپرداخت اقساط به مددجو کمک می‌کنیم، به این شکل که حس عزت نفس را در او زنده می‌کنیم، در حالی که کمک بلاعوض گرچه در برخی مواقع ضرورت است، اما از معایب آن دامن زدن به روحیه انفعال و بیکاری است.» 

 این طور که خیام توضیح می‌دهد، هر مددجویی با هر نیازی می‌‎تواند برای دریافت کمک به این موسسه مراجعه کند؛ یک خانواده برای تامین جهیزیه، یک نفر برای کمک هزینه دارو، فرد دیگری برای درمان بیماری سرطانش و افراد دیگری هم برای دریافت کمک‌هزینه تحصیلی به این موسسه مراجعه می‌کنند.

امین خیام، مدیرعامل شعف

ایجاد تعامل گسترده با خیریه‌ها

 تنوع خدمات خیریه شعف، ایده شبکه‌سازی را برای مدیران این خیریه به وجود آورد، به این معنا که خیریه شعف در یک تعامل شبکه‌ای و رفت و برگشتی با خیریه‌ها، بتواند از یک طرف از ظرفیت‌ها و پتانسیل‌های سایر خیریه‌ها استفاده کند و از طرف دیگر امکانات و ظرفیت‌های خود را با دیگر موسسات به اشتراک بگذارد. 

 خیام می‌گوید: «اولویت دوم ما شبکه‌سازی با موسسات، خیریه‌ها و نهادهای عام‌المنفعه دیگر است تا بتوانیم با مشارکت گره از کار نیازمندان باز کنیم‌ یک خیریه می‌تواند خدمت تخصصی به ما بدهد، ما هم خدمت تخصصی‌مان در حوزه قرض‌الحسنه را در اختیار آن خیریه بگذاریم‌.» نتیجه شبکه‌سازی، شناسایی موسسات و خیریه‌های تخصصی زیادی شد، موسساتی که به عنوان مثال تنها در پرداخت هزینه درمان فعال‌اند، یا خیریه‌هایی که در مناطق محروم، مدرسه می‌سازند و یا در اشتغالزایی فعالیت می‌کنند و شعف با انعقاد تفاهم‎نامه و قرارداد با آن موسسات و خیریه‌ها، زمینه همکاری و کمک تخصصی را فراهم می‌کند.

 مدیرعامل شعف توضیح می‌دهد: «ما مددجویان را به موسسات و خیریه‌های تخصصی معرفی می‌کنیم تا آن‎ها به صورت تخصصی به مددجویان کمک کنند، ما هزینه کمک به مددجویان معرفی شده را پرداخت می‌‎کنیم، اما خدمت تخصصی را خیریه طرف تفاهم انجام می‌دهد، در برخی از تفاهم‌ها هم ما هزینه‌ای پرداخت نمی‌کنیم بلکه ظرفیت وامی را که داریم، در اختیار خیریه‌ها قرار می‌دهیم. به طور خلاصه یک شبکه تهاتر کار خیر را راه‌اندازی کردیم که خدمت می‌دهیم و خدمت دریافت می‌کنیم.»
مشکلی به نام نبود شبکه‌سازی خیریه‌ها

 فقدان شبکه‌‌‎سازی، چالش‌ها و مشکلات زیادی را در فضای کمک‌رسانی و خیریه‌ای کشور به وجود آورده است؛ به گفتۀ مدیرعامل موسسه خیریه شعف، خیریه‌ها و موسسات در کشور، به صورت جزیره‌ای فعالیت می‌کنند و با هم ارتباط سازنده ندارند؛ همین ارتباط سازنده نداشتن، باعث می‌شود که موسسات تجربیات، مشکلات و چالش‌‎هایشان را با هم مطرح نکنند و راه رفته را دوباره بروند و در برخی از مواقع در پروژه‌هایشان به خاطر انجام همان اشتباه، با شکست مواجه شوند، اما در این ارتباطات اتفاقات دیگری هم افتاده است؛ او می‌‎گوید: «به عنوان مثال متوجه شدیم مددجوی ما در یک خیریه دیگر هم پرونده دارد و همین خدماتی که ما به او می‌دهیم را از خیریه دیگری هم دریافت می‌کند، در صورتی که اگر ارتباط سازنده بین موسسات و خیریه‌‌‎ها وجود داشته باشد، آفت هدر رفت انرژی و امکانات در یک بخش و برای یک فرد، از بین می‌رود.» 

 راه‌حل این مشکلات از نظر خیام مشخص است. او می‌گوید: «برای از بین بردن این مشکلات، خیریه‌ها و موسسات باید با هم تعامل بیشتری داشته باشند، بخش دیگری هم به بخش حکمرانی و ایجاد شبکه یکپارچه ارائه خدمات به مددجویان برمی‌‎گردد که در حال حاضر در حال انجام است و به زودی هم رونمایی می‌شود.» با همه این مشکلات و چالش‌ها اما شعف در حد توانش با موسسات و خیریه‌های دیگر در ارتباط است تا هم به مددجویان کمک کند و هم نام و راه شهید، زنده بماند.