به گزارش پایگاه خبری تحلیلی خیر ایران، دکتر زینب نصیری، مشاور اجتماعی وزیر بهداشت، درمان و آموزش پزشکی در یادداشتی که در کانال تلگرامی خود منتشر کرد، از ضرورت پیوستن به پویش «نه به تصادف» سخن گفت و تغییر را ممکن دانست. در ادامه متن این یادداشت از نظر می‌گذرد:

 فقط در سال 1402، هشتصد و سه هزار نفر از هموطنانمان در تصادفات رانندگی دچار جراحت یا معلولیت شدند. این یعنی در سال گذشته روند عادی زندگی روزمره و مشارکت تحصیلی، اقتصادی و اجتماعی  803 هزار نفر از جمعیت این کشور بصورت موقت یا دائمی دچار اختلال گردیده و همزمان با انواع آسیب‌های عاطفی، روانی و اجتماعی هم مواجه گردیده‌اند.

  اما این همۀ ماجرا نیست، زیرا وقوع یک حادثه ترافیکی فقط زندگی این افراد را دچار آسیب نکرده است، بلکه هر کدام از این افراد خانواده و عزیزانی داشته اند که تغییر در زندگی آن‌ها، نظام عادی زندگی خانواده و نزدیکانشان را نیز دچار اختلال موقت یا دائمی کرده است.  

 اما متاسفانه این روایت وجه ناراحت‌کننده‌تری هم دارد، در همین سال بیش از 20 هزار نفر در در تصادفات رانندگی جان خود را از دست داده‌اند، یعنی هر روز بیش از 55 نفر! این آمار اگر روزانه منتشر می‌شد و یا در اثر یک حادثه جمعی بود احتمالا هر روز عزای عمومی اعلام می گردید!

 اگرچه تصادفات جاده‌ای، اولین علت مرگ و میر نوجوانان و جوانان در سرتاسر جهان است، اما متاسفانه تعداد مرگ و میر ناشی از حوادث ترافیکی در ایران از میانگین جهانی و حتی میانگین منطقه مدیترانه شرقی بالاتر است و کشورهایی چون بحرین، کویت، مصر، لبنان، عمان، پاکستان، اردن و تونس در وضعیت به مراتب بهتری از ایران هستند. عوامل ساختاری مانند وجود راه‌های غیر استاندارد، کمبود دوربین‌های ترافیکی، تولید خودروهای ناایمن، فقدان سنسورهای هشداردهنده روی خودروهای وارداتی در کنار خطاهای انسانی مانند تخلفات رانندگی و رانندگی خطرآفرین، حواس‌پرتی، خواب‌آلودگی، عدم رعایت فاصله ایمن، نبستن کمربند ایمنی توسط راننده یا سرنشینان، پشیمانی و حسرت غیر قابل جبرانی را برای افراد به دنبال داشته است.

 در این احساس فقدان و از دست دادن، چندان تفاوتی نمی‌کند که مقصر کیست و کدام عامل به این حادثه دهشتناک دامن زده است، آنچه اهمیت دارد عزیزی است که دیگر باز نمی گردد و آسیب روانی و اجتماعی شدیدی است که بازماندگان تجربه می کنند، سلامت جسمانی، روانی و اجتماعی است که دچار آسیب کوتاه‌مدت یا بلندمدت شده است، پیوندهای عاطفی است که گسسته شده است و بار مراقبت مضاعفی است که بر سیستم خانواده و جامعه تحمیل می گردد.

 در همین راستا باوردارم پیوستن به پویش #نه_به_تصادف مسئولیت فردی و اجتماعی تک تک ماست. از سویی هر کداممان با استفاده از تمامی ظرفیت های فردی و سازمانی، کمک به آگاه‌سازی، حساس سازی و بیان روایت‌های تلخ و شیرین مرتبط با تصادف خود یا عزیزانمان می‌توانیم مانع آسیب به جان عزیز انسان دیگری گردیم و از سوی دیگر اصلاح راه‌های غیر استاندارد، توسعه کنترل اجتماعی با استفاده از ابزارهای هوشمند و تولید خودروهای ایمن را از متولیان این حوزه مطالبه کنیم. باور دارم در کنار هم و در سایه حمایت‌طلبی و مطالبه جمعی تغییر ممکن است.