به گزارش پایگاه خبری تحلیلی خیر ایران، هرساله، 15 رجب مقارن با سالروز وفات اسوه صبر و استقامت و پیام‌آور کربلا، حضرت زینب کبری (س) است. ایشان در سال پنجم هجری قمری در مدینه زاده شدند و بنابر روایات، در چنین روزی، در بازه زمانی بین سال‌های 61 تا 64 هجری با رحلتی شهادت‌گونه از دنیا رفتند. از جمله مهم‌ترین القاب ایشان می‌توان به عقلیه بنی‌هاشم، عاقله و فاضله اشاره کرد.

 عبدالکریم پاک‌نیا در مقاله «زینب کبری (ع)، الگوی پرستاران» به مناسبت هم‌نشینی عنوان پرستار با نام این بانوی بزرگ اسلام در فرهنگ ایران، تلاش کرده است ضمن شرح جلوه‌هایی از کار پرستاری در سیره آن بانوی گرامی، اشاراتی نیز به جایگاه پرستاری در سیره اهل‌البیت (ع) بیندازد.

 در بخش نخست مقاله، پاک‌نیا پرستاری از حضرت فاطمه زهرا (س) در دوره بیماری و رسیدگی و مراقبت از امام علی (ع) و امام حسن مجتبی (ع) را از نخستین جلوه‌های پرستاری حضرت زینب (س) می‌داند که در واقعه عاشورا به اوج خود می‌رسد. به گفته این پژوهشگر: «در عصر عاشورا حضرت زینب (س) نه‌تنها از امام سجاد پرستاری می‌کرد؛ بلکه جمعی زن و کودک داغدار، گرسنه، تشنه، بی‌پناه و مجروح و کتک‌خورده را که شدیداً سرپرستی، پرستاری و نوازش‌های عاطفی نیاز داشتند، تحت حمایت معنوی خود قرار داد.» 

 در بخش دوم مقاله، نویسنده با ذکر احادیثی چند به اهمیت کار پرستاری در اسلام پرداخته است. به گفته این پژوهشگر: «پرستاری از منظر اسلام آن‌چنان ارزشمند است که حضرت خاتم‌الانبیاء (ص) پرستاران راستین را دوستان پیامبران الهی قلمداد کرده، می‌فرماید: کسی که یک شبانه‌روز از بیماری پرستاری کند خداوند او را با ابراهیم خلیل (ع) محشور خواهد کرد و او همانند برق خیره‌کننده و درخشان از صراط عبور می‌کند.

 در حدیثی دیگر که باز هم از رسول خدا (ص) برجای‌مانده است، آن حضرت می‌فرماید: هرکس به یک ناتوان جسمی یاری کند، خداوند او را در کارهایش یاری خواهد کرد و در روز قیامت و عبور از گودال‌های آتش - بدون اینکه آسیبی از دودها و سموم آن به او رسد - و در گذشتن از صراط به‌سوی بهشت، او را با سلامت کامل و امنیت یاری دهد.» 

وقف زندگانی برای اسلام؛ بالاترین نیکوکاری‌ها

 در حالی که از نظر عقلی و شرعی، ضرورتی برای همراهی حضرت زینب (س) به عنوان یک بانو در واقعه عاشورا وجود نداشت، اما ایشان تصمیم گرفت برای همراهی امام حسین (ع) و اهداف عالیه اسلام، همراه ایشان از مدینه خارج شود. همراهی با امام حسین (ع) در آن شرایط خفقان‌آمیز چنان سخت بود که عبدالله این جعفر ابن ابی‌طالب، با وجود سوابق ارزنده در خدمت به دین، نتوانست ایشان را در این سفر همراهی کند اما با خروج همسر خود؛ یعنی زینب کبری (س) موافقت کرد و حتی برخی از منابع نه‌چندان قوی، از جدایی ایشان از یکدیگر در آن برهه خبر می‌دهند. (برای مطالعه بیشتر به اینجارجوع کنید).

 همچنین حضرت زینب (س) در واقعه عاشورا شاهد شهادت دو فرزند برومند خویش؛ عون و محمد بودند اما هرگز از این رویداد مأیوس نبودند بلکه ایشان، خود، فرزندانشان را به حضور در میدان رزم و نصرت دین الهی سفارش کردند (برای مطالعه بیشتر به اینجا رجوع کنید).

 خداوند در قرآن کریم، از وجود تجارتی همیشگی بین خود و مؤمنان پرده برمی‌دارد که در آن، مؤمنان، جان و مال خویش را‌ به‌طور کامل در اختیار او قرار می‌دهند و در ازای آن، بهشت برین را نصیب خویش می‌سازند: «اِنَّ اللّهَ اشتَری مِنَ المُؤمِنینَ اَنفُسَهُم واَمولَهُم بِاَنَّ لَهُمُ الجَنَّةَ... فَاستَبشِروا بِبَیعِکُمُ الَّذی بایَعتُم بِهِ وذلِکَ هُوَ الفَوزُ العَظیم» (سوره توبه، آیه 111)

 منبع: مقاله «زینب کبری (ع)، الگوی پرستاران»، مجله مبلغان، 1383، شماره 55، صص 8 تا 15.