یاد و نام «عمو نصیر»؛ محیط‌بان پارک ملی گلستان در حافظۀ فعالان محیط زیست باقی خواهد ماند
به گزارش پایگاه خبری تحلیلی خیر ایران، نصیر عزیزخانی؛ محیط‌بان بازنشسته و خوشنام پارک ملی گلستان که در میان همکاران و فعالان محیط زیست به «عمو نصیر» شهرت داشت، درگذشت. او سال‌های طولانی از عمر خود را با عشق و دلسوزی صرف حفاظت از طبیعت و حیات وحش این پارک ملی کرد و نامی عزیز و ماندگار در تاریخ محیط‌بانی ایران، از خود به جای گذاشت.
عزیزخانی از نسل نخست محیط‌بانان پس از انقلاب بود؛ نسلی که با کمترین امکانات اما بیشترین تعهد، برای بقای یکی از غنی‌ترین زیست‌بوم‌های کشور جنگید. وی از کسانی بود که در نخستین سال‌های پس از انقلاب، زمانی که پارک ملی گلستان در معرض تهدید شکارچیان غیرقانونی قرار داشت، با رشادت و ایستادگی توانست بخشی از این میراث طبیعی را حفظ کند. همین خاطرات، وی را در میان محیط‌بانان به چهره‌ای ماندگار تبدیل کرده است.
شینا انصاری؛ معاون رئیس‌جمهور و رئیس سازمان حفاظت محیط زیست، در پیامی درگذشت این محیط‌بان پیشکسوت را تسلیت گفت و نوشت: «تلاش بی‌دریغ و بی‌چشمداشت ایشان در حفاظت از طبیعت سرزمین مایه مباهات است. از درگاه خداوند متعال برای ایشان علو درجات و برای خانواده، دوستان و بازماندگان ایشان صبر و شکیبایی مسئلت دارم.»
نصیر عزیزخانی برای پژوهشگران و دوستداران طبیعت نیز چهره‌ای آشنا بود. بسیاری از دانشجویان و محققانی که برای کارهای میدانی به پارک ملی گلستان می‌رفتند، خاطرات خوبی از همراهی او به یاد دارند: مردی که با لبخند همیشگی، کوه و دشت و دره‌های پارک را چون کف دست می‌شناخت و رهروان را به بکرترین زیستگاه‌ها راهنمایی می‌کرد. یکی از پژوهشگران که سال ۱۳۷۳ وی را برای اولین بار ملاقات کرده بود، درباره او گفته است: «با نصیر راه که می‌افتادی، می‌دانستی به جاه‌های خاص و بکر خواهی رسید. او شجاع، خوش‌رو و همیشه آماده کمک بود.»
فرشاد اسکندری، کارشناس حیات‌وحش، نیز خاطره نخستین دیدارش با «عمو نصیر» را چنین روایت کرده است: «او در اتاقکی کوچک در دل پارک زندگی می‌کرد؛ با پتویی ساده به‌عنوان تشک و استکانی چای کنار دست. از خاطرات گذشته می‌گفت و گاهی هم با صدای گوکل، مرال‌ها را به پاسخ‌گویی وامی‌داشت. او عاشق پارک بود و حتی وقتی بیماری و سال‌های سخت جسمش را فرسوده کرده بود، همچنان لبخند بر لب داشت.»
درگذشت نصیر عزیزخانی نه‌تنها ضایعه‌ای برای خانواده و دوستان اوست، بلکه برای جامعه محیط‌بانی و همه دوستداران طبیعت ایران نیز فقدانی بزرگ به شمار می‌رود.