حضور فعالان خیریه آفریقایی را در مجامع جهانی تسهیل کنید / بگذارید آفریقایی‌ها خودشان روایتگر داستان خودشان باشند
به گزارش پایگاه خبری تحلیلی خیر ایران، یک فعال آفریقایی حوزه نیکوکاری به نام «اینگبدیون» که رئیس بخش نیکوکاری در اپلیکیشن «ConcordeApp» است، در نشریه «دی‌گاردین» عنوان کرده است که جهان بشردوستی در میانه یک تحول جدی قرار دارد. روزگاری که اعطای کمک‌های مالی کلان تنها برای جلب توجه رسانه‌ها انجام می‌شد، به سر آمده است. در عصر حاضر، موثرترین اقدام، نه یک بیانیه مطبوعاتی پُرطمطراق، بلکه چرخشی آرام به سمت سرمایه‌گذاری عمیق و اصیل روی نیروی انسانی و جامعه است. این دیگر فقط خیریه نیست؛ یک شکل جدید و کارآمد از اعمال نفوذ و قدرت است. وی معتقد است که این فهم از بشردوستی درگیر «بحران میانسالی» است و قدرت واقعی بشردوستی در نسل‌های آینده مبتنی بر چرخشی آرام به سوی سرمایه‌گذاری عمیق‌تر و اصیل بر مردم و جوامع نهفته است. این فرآیند، فراتر از خیریه سنتی و ظهور گونه‌ای نوین و مؤثر از قدرت خیرخواهانه محسوب می‌شود.
به باور اینگبدیون اگر این شکل از تفکر نیکوکارانه در اختیار بزرگ‌ترین ذهن‌های استراتژیک نیکوکاری در جهان قرار گیرد و نوابغی مانند «بیل گیتس»، «آلیکو دانگوت»، «تونی الوملو» و «پاتریشیا پوکو دیابی» تصمیم بگیرند تا نه بر یک «علت» بلکه بر یک «اکوسیستم» کامل در حوزه خیرخواهانه سرمایه‌گذاری کنند، به شکلی که اکوسیستم هر شکست را به یک استراتژی موفقیت تبدیل کند، جهان می‌تواند به بسیاری از بحران‌هایش پایان دهد. این طرز تفکر و رویکرد، یک آرزو نیست، بلکه شکلی جدید از بخشش است که تأثیر مستقیم افرادی مانند «آقای بیست» (Mr. Beast) را با گستره جهانی تفکرات نیکوکارانۀ بنیاد گیتس تلفیق می‌کند.
هدف این شکل از رویکرد، حرکت فراتر از تأمین مالی و آغاز «شکل‌دهی به آینده» است. هدف نهایی این رویکرد نیز رسیدن به این نقطه است که به جای اینکه دیگران به جای آفریقایی‌ها درباره آنها حرف بزنند، خود آفریقایی‌ها داستان‌ها، مشکلات و راه‌حل‌های خودشان را مستقیم برای جهان تعریف کنند. این خیلی قوی‌تر و مؤثرتر از یک کمک مالی ساده تلقی می‌شود
حاشیه‌نشینی صداهای آفریقایی: «ساختن میز» به جای «یک صندلی خواستن سر میز دیگران»
یکی از بزرگ‌ترین موانع تأثیرگذاری فعالان عرصه نیکوکاری در آفریقا، «حضور فیزیکی» در رویدادهای جهانی است. برای مثال، هزینه و پیچیدگی‌های لجستیکی سفر یک فعال حوزه نیکوکاری از نیجریه به نیویورک برای شرکت در یک رویداد در مجمع عمومی سازمان ملل، یک فیلتر سیستماتیک است که صدای فعالان آفریقا را کمرنگ می‌کند. اینگبدیون راهکار این خلأ را ترسیم نقشه راهی برای عصر جدید بشردوستی معرفی می‌کند. که شامل این موارد می‌شود:
۱- تضمین دسترسی همه فعالان عرصه نیکوکاری: برای مثال تصور کنید بینش ناب یک روزنامه‌نگار آفریقایی که به صورت زنده از مجمع جهانی اقتصاد گزارش می‌دهد یا یک خالق محتوا که روایت‌های خود از رویدادهای جنبی سازمان ملل را به اشتراک می‌گذارد.
۲- اعطای قدرت دیجیتال: عرصه دیجیتال به سازمان‌های غیرانتفاعی و خالقان محتوای آفریقایی کمک کنند تا از فرآیند پیچیده دریافت و مدیریت «کمک‌های تبلیغاتی گوگل» (Google Ad Grants) بهره ببرند. این یک راه‌حل مقطعی نیست، بلکه منبع پایدار توان دیجیتالی است که روایت‌های حیاتی آفریقا را مدت‌ها پس از پایان یک رویداد، به مخاطبان جهانی می‌رساند. این کمک نه ماهی دادن، که آموزش صید در اقیانوس دیجیتال است.
۳- میزبانی گفت‌وگو و ساختن میز: نه‌تنها گرفتن صندلیِ کار واقعی در رویدادهای بزرگ مطرح است، بلکه در گردهمایی‌های کوچک‌تر و جنبی نیز رخ می‌دهد؛ جایی که ارتباطات شکل می‌گیرد. با پشتیبانی استراتژیک، می‌توان فضاهای گفت‌وگو را به همه اعطا کرد تا نوآوران آفریقایی نیز با میزبانی بحث‌های خود، راه‌حل‌هایشان را در معرض دید جهانیان قرار دهند.
جمع‌بندی
در نهایت اینگبدیون به این نتیجه می‌رسد که سرمایه‌گذاری برای شکل‌دهی به آیندۀ این موج جدید از بشردوستی، فراتر از اهدای ساده پول، حرکت می‌کند. این یک سرمایه‌گذاری حساب‌شده در توانمندسازی، زیرساخت دیجیتال و دسترسی فیزیکی است. با به‌کارگیری این راهکارها، بازیگران دارای نفوذ می‌توانند تضمین کنند که روایت پویای آفریقا، چالش‌ها و راه‌حل‌های نوآورانه آن، نه‌تنها شنیده شود، بلکه در کانون گفت‌وگوی جهانی قرار گیرد. بر این اساس، آینده از آنِ کسانی است که تنها نظاره‌گر جهان نیستند، بلکه فعالانه آن را شکل می‌دهند.
منبع: