به گزارش پایگاه خبری تحلیلی خیر ایران، طرح «پوش چِیر پیتستاپ» (Pushchair Pitstop) قبل از قرنطینه جهانی 2020 توسط یک کشیش در کلیسای «سنت ادموند» در شهر فلیکس استو (واقع در شرق انگلستان) راه‌اندازی شد تا در شرایط سخت پشتیبان خانواده‌ها باشد. این طرح از خانواده‌ها دعوت می‌کند لباس‌های نوزادان و کودکان خود را که دیگر استفاده نمی‌کنند و نیز وسایلی چون کالسکه، صندلی کودک، دوچرخه و اسباببازی را به این طرح اهدا کنند.
فروشگاه مهربانی به مثابه زیرساخت اجتماعی
کشیش «رِو آندری داچین» بخشی از فضای فیزیکی کلیسا را به طرح «پوش چیر پیتستاپ» اختصاص داده است. افراد مختلف برای آمدن به این مکان موظف به اهدای کمک نیستد و برای بردن چیزی، لازم نیست حتماً چیزی بیاورند. «پوش چیر پیتستاپ» نه‌تنها مکانی دوستانه برای جمع‌آوری لباس و تجهیزات برای کودکان فراهم می‌کند، بلکه به عنوان یک مرکز اجتماعی عمل می‌کند؛ مکانی برای صرف یک فنجان چای، قهوه و گفت‌وگو.
این طرح در سه سال گذشته توانسته است انبوهی از البسه کودکان و اسباببازی به ارزش تخمینی 750 هزار پوند در اختیار نیازمندان قرار دهد. برای فهم ارزش این مقدار لازم است بدانیم که حقوق متوسط در انگلستان ماهانه حدود سه هزار پوند است. این طرح همچنین یک برنامه تهیه غذا دارد که برای افراد نیازمند، غذا و محصولات خوراکی تهیه می‌کند. بنیانگذارانش می‌گویند این طرح مصداق درخشان «ایمان در عمل» است.
حضور پررنگ داوطلبان در طرح
بر اساس این گزارش، هر هفته، به طور میانگین حدود 27 نفر به شکل داوطلبانه در «پوش چیر پیتستاپ» حاضر می‌شوند و امور مربوط به فروشگاه مهربانی را راهبری می‌کنند. کشیش «رِو آندری داچین» می‌گوید: «آن‌ها شگفت انگیز هستند، ما نمی‌توانستیم بدون آن‌ها این طرح را پیش ببریم».
در حال حاضر تبلیغات و اطلاع‌رسانی‌های مربوط به این طرح در یک صفحه فیسبوک انجام می‌شود و یک کلیسای دیگر نیز در شهر فلیکس استو با الگوبرداری از این طرح، فروشگاه مهربانی اقلام مختلفی در زمینه خوراک و پوشاک در اختیار نیازمندان قرار می‌دهد.
امکان بومی‌سازی فروشگاه مهربانی در ایران
نمونه این اقدام زیبا و انسان‌دوستانه چندسال پیش در ایران با عنوان «دیوار مهربانی» آغاز شد که بسیار مورد توجه داخلی و بین‌المللی قرار گرفت. اغراق نیست اگر بگوییم این طرح از جهاتی شباهت فراوان به دیوار مهربانی دارد. زیرا در طرح دیوار مهربانی مردم لباس‌هایی را که دیگر استفاده نمی‌کردند، در محلی به عنوان دیوار مهربانی قرار می‌دادند و کسانی که نیاز داشتند می‌توانستند آن‌ها را بردارند. اما متأسفانه عمر این طرح به علت فقدان ساماندهی و کار تیمی، خیلی زود به سر آمد و دیگر در ایران به سختی می‌توان اثری از این طرح پیدا کرد.
یک فروشگاه مهربانی مانند «پوش چیر پیتستاپ» نسبت به دیوارهای مهربانی، دست کم سه مزیت دارد:
- این فروشگاه یک فضای فیزیکی مشخص دارد که باعث می‌شود نظارت‌پذیر باشد و موقعیت فیزیکی آن از زوال، تخریب و سایر آسیب‌ها حفظ شود.
- یک تیم متشکل از داوطلبان تحت نظارت یک مدیر، هر هفته، امور مربوط به اهداکنندگان و استفاده‌کنندگان را راهبری می‌کنند و این امر باعث می‌شود که بازدهی و اثربخشی طرح بیشتر شود.
- این فروشگاه در فضای جانبی یک عبادتگاه که بی‌شک سرمایۀ اجتماعی و معنوی فراوان در اختیار دارد، فعالیت می‌کند و باعث می‌شود اقبال و اعتماد مردم به آن بیشتر باشد.
بر این اساس بنظر می‌رسد از آنجا که ظرفیت نیکوکاری و کار خیر در ایران بسیار بالاست، حیف است که طرح خوبی مانند «دیوار مهربانی» برای همیشه به فراموشی سپرده شود؛ بسیار لازم بنظر می‌رسد تا مراکزی مانند مساجد و فرهنگسراها که فضای فیزیکی، انگیزه و حتی بعضاً نیروهای داوطلب لازم را در اختیار دارند، نسبت به ایجاد فروشگاه‌های مهربانی که مدل سازمان‌یافته‌تری از دیوار مهربانی هستند، اقدام کنند و به فراگیر و سازمان‌مندشدن این طرح کمک کنند.
منبع اصلی خبر: Suffolk News
گزارش از:
مینا خاکی و مجتبی اصغری
دیدگاه خود را بنویسید