به گزارش پایگاه خبری تحلیلی خیر ایران، شاید همه ما دیوار مهربانی را در خاطر داشته باشیم. ایده‌ای خلاقانه که به سرعت مورد توجه قرار گرفت و ظرف مدتی کوتاه، صحنه‌هایی زیبا از کمک خیرخواهانه و همدلی بی‌نظیر به نمایش گذاشت؛ ایده‌ای که در مدت کوتاهی از به ثمر رسیدن، به سرعت، از دور خارج شد و همانگونه که به تندی محبوب شد با گذشت مدت کوتاهی از یادها رفت.
ایده اهدا لباس‌های دست دوم و نو به نیازمندان، سال‌هاست که در بستر فعالیت‌های بسیاری از خیریه‌ها، در جهان، اجرا و سالانه هزاران لباس دست دوم و نو توسط خیریه‌ها و سازمان‌های غیر دولتی برای مصرف نیازمندان به اشکال مختلف جمع‌آوری می‌شود.
شیوه قدیمی جمع‌آوری، مانند ایده دیوار مهربانی، مشکلاتی ایجاد می‌کند؛ بنابراین در سال‌های اخیر در کشورهای صنعتی مانند کانادا جمع‌آوری خیرخواهانه لباس برای موسسات خیریه و سمن‌ها بر اساس قوانین شهری به شکل مکانیزه درآمده است.
این اقدام، علاوه بر اینکه می تواند به زیباسازی مبلمان شهری کمک کند، از منظر بهداشتی و شان اجتماعی افراد نیازمند مناسب تر است. در واقع، موسسات خیریه با نصب این صندوق های بزرگ مکانیزه در مکان های مختلف می توانند کمک های غیر نقدی مردم را در زمینه پوشاک دریافت نمایند.
در این شیوه جدید که نوعی از بازیافت لباس نیز محسوب می‌شود، شهرداری‌ها، بنگاه‌های خیریه و نهادهای مردمی با نصب جعبه‌های مکانیزه در نقاط مختلف شهری توانسته‌اند صورت آراسته‌تری را برای جمع‌آوری لباس‌هایی که مردم اهدا می‌کنند، در شهرها و شهرک‌ها ایجاد کنند.
این شکل مکانیزه از جمع‌آوری لباس‌های اهدایی مردم، نسبت به دیوار مهربانی که در ایران رواج داشت، بهداشتی‌تر و برای محیط زیست شهری نیز مناسب‌تر است. اما دلیل اصلی ترویج و فراگیر شدن این شکل از کمک و جمع‌آوری لباس‌ها توسط خیریه‌ها، صرف رعایت بهداشت و زیبایی شهری نیست بلکه ریشه در دغدغه‌های زیست‌محیطی خیریه‌ها و NGO ها نیز دارد زیرا در سال‌های اخیر و در سطح جهانی، یکی از اصلی‌ترین اهداف و ماموریت‌های موسسات غیردولتی، همراهی با محیط زیست در تمامی زمینه‌هاست.
جنبه‌های زیست‌محیطی و فرهنگی اهدای لباس دست دوم
اقدام خیرخواهانه برای اهدای لباس، نه‌تنها عملی انسانی است بلکه راهکاری ضروری برای توسعه پایدار و دوست‌دارِ محیط زیست نیز می‌باشد. همانطور که می‌دانیم در دنیای امروز شرط بنیادین رسیدن به توسعه، حفظ محیط زیست و در کنار آن، کنشگری اقلیمی است که با همراهی آن می توانیم تاثیرات مثبتی را از خود بر جای بگذاریم.
تاثیراتی که علاوه بر اقدام انسانی و فعالیت‌های خیرخواهانه نظیر همراهی با موسسات خیریه و یا NGO ها در زمینه جمع‌آوری لباس‌ها برای اهدا، می تواند راهگشای توسعه پایدار اقلیمی نیز باشد.
این ابزار، علاوه بر تسهیل اقدامات خیرخواهانه فردی، می‌تواند صدها اتصال را در یک لحظه ایجاد کند و در فرهنگسازی و تشویق مردم به کار خیر مؤثر باشد. زمانی که گروهی از افراد که با هم کار کنند، می‌توانند کمک بیشتری به بهبود شرایط داشته باشند.
بنابر این پیوستن به چرخه استفاده مجدد از لباس‌ها می تواند علاوه بر ارتقای فرهنگ کمک غیر نقدی به ارتقای وضعیت محیط زیست نیز کمک کند.
صنعت لباس؛ مسئول تولید 10 درصد انتشار کربن در جهان
بنا بر آمارها و داده‌های سازمان ملل متحد، صنعت لباس علاوه بر اینکه مسئول تقریباً 10 درصد انتشار کربن در جهان است، به دلیل میزان منابعی که هدر می‌دهد و میلیون‌ها تن لباسی که هر روز چرخه تولید زباله قرار می گیرند برای محیط زیست، تهدیدی جدی است.
بنا بر آمار موسسه EARTH.ORG، سالانه 92 میلیون تن ضایعات منسوجات تولید و از 100 میلیارد البسه تولید شده در سال، 92 میلیون تن در محل دفن زباله ها قرار می گیرد. بدان معنی که معادل یک کامیون زباله پر از لباس در هر ثانیه به محل های منتهی می شوند. ، انتظار تا پایان این دهه صنعت زباله پوشاک لباس جهانی به 134 میلیون تن در سال افزایش یابد.
از سوی دیگر تولید، صنعت پوشاک تا سال 2030 تا 50 درصد افزایش خواهد یافت.
یک مصرف کننده آمریکایی به طور متوسط هر سال 81.5 پوند لباس را دور می اندازد و تنها در آمریکا، تخمین زده می شود که 11.3 میلیون تن زباله نساجی - معادل 85 درصد از کل منسوجات - به طور سالانه در محل های دفن زباله قرار می گیرد. این معادل تقریباً 81.5 پوند (37 کیلوگرم) برای هر نفر در سال و حدود 2150 قطعه در ثانیه در سراسر کشور است.
در آمار جهانی سازمان ملل متحد، تعداد دفعات پوشیدن یک لباس در 15 سال حدود 36 درصد کاهش یافته است و فرهنگ دور ریختن در طول سال ها به تدریج بدتر شده است. در حال حاضر، بسیاری از وسایل تنها هفت تا ده بار قبل از دور انداخته شدن پوشیده می شوند. این کاهش بیش از 35 درصدی تنها در 15 سال است و به طور کلی از 100 میلیارد البسه تولید شده در سال، 92 میلیون تن در محل دفن زباله‌ها قرار می گیرد.
همچنین صنعت مد مسئول 20 درصد فاضلاب جهانی ، مسئول 3 درصد از انتشار جهانی CO2 و همچنین بیش از 20 درصد از آلودگی آب جهانی است. همراه با تهیه نخ و تولید الیاف، این دو فرآیند به دلیل فرآیندهای انرژی بر مبتنی بر انرژی سوخت فسیلی، بیشترین تأثیر را بر کاهش منابع دارند. ما می‌دانیم که برای تولید یک کیلوگرم پنبه به 20 هزار لیتر آب نیاز است. بنابر این صنعت مد و پوشاک علاوه بر اینکه منبع عظیم آلودگی آب است، منجر به هدر رفتن مقادیر زیادی آب و افزایش تولید گازهای گلخانه ای است.
نوآوری‌های NGO ها و بنیادهای خیریه
بنیادهایی خیریه بسیاری در جهان همگام با محیط زیست فعالیت می‌کنند و در کنار انجام ماموریت‌های خود به مسائل زیست‌محیطی نیز توجه می‌کنند.
برای مثال بنیاد بین‌المللی «خیریه الن مک آرتور» با کمک سازمان ملل متحد و بانک جهانی، کمپین‌هایی را برای برای مُد پایدار تشکیل می‌دهند که علاوه بر تشویق فرهنگ استفاده مجدد از لباس و اهدای آن، به ایجاد سیستم‌های جدید در صنعت نساجی نیز کمک می‌کنند. این بنیادها و موسسات در گسترش فناوری، تحقیقات و پایدارتر کردن صنعت مد و پوشاک نقش‌آفرینی می‌کنند.
گزارش از زهرا میرابیان
ایده: دکتر امید اخوی
منابع:
https://www.worldbank.org/en/news/feature/2019/09/23/costo-moda-medio-ambiente
https://earth.org/statistics-about-fast-fashion-waste/
https://www.jakeshouse.ca/clothing-donation-bins/
دیدگاه خود را بنویسید