به گزارش پایگاه خبری تحلیلی خیر ایران، در تالاری که روزگاری میزبان اسطوره‌های اپرا مانند «لوسیانو پاواروتی» و «رنه فلمینگ» بود، با همت یک خیریه صدای گروهی خاص طنین‌انداز شد. بر صحنه اپراخانه مشهور «گلایندبورن»، مردان و زنان مبتلا به زوال عقل، آهنگ‌های ساخته خود را اجرا می‌کنند. میکروفون‌های حرفه‌ای این سالن، هر نت موسیقی را با دقتی بی‌نظیر ضبط می‌کنند، گویی می‌خواهند هر لحظه از این رویداد تاریخی را برای همگان به یادگار بسپارند.
پروژه خیریه «مورموریشن»: تولد دوباره از طریق موسیقی
پروژه «مورموریشن»، حاصل یک سال تلاش مستمر خیریه «رِیز یور وویس»، با حمایت مالی «شورای هنر انگلستان»، است. این آلبوم نه‌قطعه‌ای، نه بازخوانی آهنگ‌های قدیمی، بلکه حاوی «آهنگ‌سازی» کاملاً جدیدی است که از عمیق‌ترین احساسات و تجربیات شرکت‌کنندگان سرچشمه گرفته است.
«هیزل گیدون»، مدیر رویدادهای این خیریه، در این‌باره می‌گوید: درک عمومی از بیماری زوال عقل این است که همه چیز به پایان رسیده است. اما آنچه ما کشف کرده‌ایم، کاملاً خلاف این تصور را ثابت می‌کند. ما شاهد بوده‌ایم که خلاقیت موسیقایی چگونه می‌تواند کلمات و ملودی‌های اصیلی را بر اساس تفکر درباره حال و آینده در این افراد برانگیزد.
کارگاه‌های هفتگی: فضایی برای شکوفایی خلاقیت
برنامه‌ریزی این پروژه به گونه‌ای انجام شده که شرکت‌کنندگان در کارگاه‌های هفتگی تحت هدایت موسیقیدانان، هنرمندان و تسهیلگران آموزش‌دیده شرکت می‌کنند. این جلسات فضایی امن برای بیان احساسات و به اشتراک گذاری دنیای درونی افراد ایجاد کرده است.
در یکی از این جلسات، از شرکت‌کنندگان پرسیده شد: به چه چیزی در آینده فکر می‌کنید؟ «کالین»، یکی از شرکت‌کنندگان ۸۰ ساله که در مراحل پیشرفته بیماری قرار دارد، پاسخی داد که بعدها به خطی در یکی از آهنگ‌ها تبدیل شد: «رویای پرواز با بالن هوای گرم را در سر دارم.»
در جلسه دیگری، «باربارا»، زن ۸۰ ساله‌ای که او نیز در مراحل پیشرفته بیماری است، در پاسخ به سؤال موسیقی برای تو چه معنایی دارد؟ جمله‌ای گفت که تبدیل به ماندگارترین بخش یکی از ترانه‌ها شد: «موسیقی به من یادآوری می‌کند که دنیایی خارج از در من وجود دارد». گیدون در توصیف این لحظات می‌گوید: برای کسی که به طور فزاینده‌ای خود را در زندان زوال عقل محبوس می‌بیند، این درک ناگهانی که هنوز دنیایی در بیرون وجود دارد، لحظه‌ای از وضوح و روشنایی زیباست.
تأثیرات شگفت‌انگیز و فراتر از انتظارات
«امیلی باردن»، رهبر حرفه‌ای گروه کُر که در این پروژه همکاری داشته، معتقد است کار انجام شده، بی‌سابقه است. او می‌گوید: آهنگ‌سازی با افراد مبتلا به زوال عقل تاکنون انجام نشده بود. این یک تجربه کاملاً شگفت‌انگیز است. شرکت‌کنندگان با خلاقیت و تمایلشان برای مشارکت، مرا شگفت‌زده می‌کنند. تأثیر این پروژه به حدی بوده که توجه متخصصان برجسته علوم اعصاب را نیز به خود جلب کرده است. پرفسور «کریس برد»، استاد علوم اعصاب شناختی در «دانشگاه ساسکس» و مدیر بخش «ساسکس نوروساینس»، در حال بررسی راه‌های همکاری با این پروژه است.
او می‌گوید: این پروژه هم جذاب است و هم منحصربهفرد. ما از طریق این جلسات مشاهده کردیم که ظرفیت‌های باقی‌مانده حافظه و گفت‌وگو در شرکت‌کنندگان که پیش از این قابل دسترسی نبود، با تجربه انرژی‌بخش خلق فعال موسیقی آزاد شد؛ و مهم‌تر اینکه دیدیم این اثر تا مدتی پس از پایان موسیقی نیز باقی ماند.
گسترش امید
اگرچه این خیریه قصد گسترش سازمانی ندارد، اما در حال ایجاد آموزش‌های آنلاین جامعی برای کمک به دیگران در راه‌اندازی گروه‌های مشابه است. «فیل دوور»، از بنیانگذاران خیریه، چشم‌انداز پروژه را این‌گونه ترسیم می‌کند: کار ما شواهد ملموسی ارائه می‌دهد که همکاری خلاقانه می‌تواند تحریک شناختی و عاطفی معناداری فراهم کند. این موسیقی گواهی است بر اینکه زوال عقل، ظرفیت آفرینش را از بین نمی‌برد.
«جین هاتون»، راهبر هنری خیریه و خواننده سابق اپرای سلطنتی، به جنبه امیدوارکننده این پروژه اشاره می‌کند: اگر مردم بتوانند، بخش کوچکی از شادی که در جلسات ما وجود دارد را درک کنند، این می‌تواند به بسیاری از خانواده‌هایی که با این تشخیص غم‌انگیز روبه‌رو هستند کمک کند.
این پروژه نه تنها یک دستاورد هنری، بلکه پیامی امیدبخش برای تمام کسانی است که با چالش زوال عقل دست و پنجه نرم می‌کنند. موسیقی «مورموریشن»، ثابت می‌کند که حتی زمانی که حافظه رو به افول می‌رود، روح انسان همچنان توانایی آفرینش، ارتباط و لذت بردن از زندگی را حفظ می‌کند.
