به گزارش پایگاه خبری تحلیلی خیر ایران به نقل از تسنیم، امضای هزار نویسنده پای بیانیه‌ای ضداسرائیلی، بار دیگر نام فلسطین را در مجامع فرهنگی جهان مطرح و توجه‌ها را به سمت ماشین کشتاری جلب کرد که رژیم صهیونیستی در خاک غزه به راه انداخته است. نویسندگان در این بیانیه تأکید کرده‌اند که با تمامی مؤسسات فرهنگی، ناشران، جشنواره‌ها یا انتشاراتی که در نقض حقوق فلسطینی‌ها همدست‌اند، همکاری نکنند.

 رویکرد ضد‌اسرائیلی نویسندگان و فعالان فرهنگی در غرب، امر تازه‌ای نیست. هرچند این واقعه، هم‌صدایی آن‌ها را در جهان طنین‌انداز کرده و امضای این بیانیه صدای رساتری را از این دست از رویکردها در جهان غرب به نمایش گذاشته است. رویکردی که آغاز شده راه پر پیچ‌و‌خمی را طی کرده است. نویسندگانی که اولین قدم‌ها را در این راه برداشته‌اند، با برچسب‌های مختلفی از جامعه غرب و به‌ویژه مجامع صهیونیستی مواجه شدند.  

 «آلیس واکر»؛ نویسنده «به رنگ ارغوان»، برندۀ «جایزۀ پولیتزر» و «جایزه ملی کتاب آمریکا»، از اولین‌ها در این حوزه است. او در جامعه ادبی آمریکا با چند مؤلفه شناخته می‌شود: برابری نژادی و جنسیتی و مخالفت با اسرائیل. حمایت‌های او از مردم فلسطین بارها در یک دهه گذشته تکرار شده است تا جایی که متهم به یهودستیزی شد. سفر او را به فلسطین در سال 2009 می‌توان نقطه عطفی در فعالیت‌های ضدصهیونیستی او به شمار آورد. واکر در این سفر از نزدیک با زندگی جاری مردم فلسطین، تبعیض‌ها و رنج‌هایشان آشنا شد و پس از آن، رسانه‌ها را متهم کرد که واقعیت زندگی فلسطینیان را پوشش نمی‌دهند. او از همکارانش خواست که در طرف درست تاریخ ایستاده و صدای عدالت باشند‌. 

 در سال 2012 او اعلام کرد که به دلیل اعتقادش به عدالت برای فلسطینی‌ها و مخالفتش با برخی سیاست‌های اسرائیل، از اعطای حق چاپ به ناشران اسرائیلی ممانعت می‌کند. واکر باور دارد که نویسندگان و هنرمندان باید مسئولیت اجتماعی خود را در برابر بی‌عدالتی‌ها ایفا کنند و از این رو تصمیم گرفت که آثار خود را در بازار اسرائیل عرضه نکند. فلسطین، ترجیع‌بند مقالات، اشعار و آثار این نویسنده است. هرگاه ماشین کشتار صهیونیست‌ها در غزه روشن شده، او با انتشار مطلبی صدای مردم فلسطین شده است.

 واکر در نامه‌ای به کودکان غزه می‌نویسد: آنچه جهان در نهایت درک خواهد کرد و البته تا آن زمان دیگر دیر خواهد بود، این است که جهان به همان سمتی می‌رود که غزه می‌رود. آنچه در غزه رخ می‌دهد، وحشی‌گری، سرقت زندگی انسان‌ها و معیشت مردم است. مالیاتی که ما پرداخت می‌کنیم، به‌خلاف میلمان برای ایجاد فاجعه بیشتر تأمین می‌شود. تمام انسان‌ها به شما، برای آنچه از سر می‌گذرانید، مدیون هستند. جهان به‌دلیل غفلت از شما، در آینده رنج خواهد برد و آنچه امروز شما را آزار می‌دهد، در آینده همه ما را خفه خواهد کرد. در پی آن، «فاتحان» نفت را می‌مکند و مواد معدنی ارزشمند، فلزات و سنگ‌ها را استخراج می‌کنند، خانه‌های فلسطینی را ویران می‌کنند و حتی آب نوشیدنی را نیز تخلیه کرده و از شما دریغ می‌کنند. این «فاتحان»، به‌ عنوان «برندگان» به‌روی قبرها می‌رقصند اما شادی واقعی براساس صلح ایجاد می‌شود. 

 واکر معتقد است آپارتاید جدیدی در قبال مردم فلسطین جاری است و اسرائیل با حذف و نادیده‌گرفتن هویت فرهنگی، ملی و دینی مردمان غزه، سعی در تربیت «یهودیان جدید» دارد. او به تأثیر سیاست آمریکا در قبال حمایت از رژیم صهیونیستی اشاره می‌کند و می‌گوید: انتخاب این روش سبب می‌شود تا نسل بعد در انتخاب راستی و درستی، ناتوان باشد. واکر پس از طوفان‌الاقصی نیز در کنار مردم فلسطین ایستاده است. آخرین مطلب منتشرشده از او با انتقادی تند از سیاست آمریکا در قبال رژیم کودک‌کش اسرائیل آغاز می‌‌شود: «چقدر باید برای کشتن آدم‌هایی که دوستشان داریم، به اسرائیل پول بدهیم؟» 

 او در ادامه می‌نویسد: «با گریه با من تماس می‌گیری، نمی‌دانستم سرزمینی که در آن متولد شدی و شاد بودی، الان در دریای غم و اشک گرفتار شده، چه می‌توان کرد؟ توش‌وتوانی برای یاری رساندن نیست، راهی که کشور من در پیش گرفته، همگی ما را به حال خود رها کرده است، با این حال، همچنان مادر زمین هست، مهربانی هست و مقاومت.»