«سریه بایرامی»، خیّر مدرسه‌ساز کشورمان درگذشت
به گزارش پایگاه خبری تحلیلی خیر ایران، سریه بایرامی؛ همسر زنده‌یاد حاج حسنعلی علیپور دیجویجینی؛ خیّر نیک‌اندیش و مدرسه‌ساز برجسته کشور که ۷۲ مدرسه برای کودکان ایران ساخت دعوت حق را لبیک گفت.
به همین مناسبت دکتر حسن حمزه‌زاده؛ مدیرعامل مجمع خیرین یاریگران زندگی و انجمن حمایت از بیماران و بیمارستان شریعتی یادداشتی را به رشتۀ تحریر درآورده است که در ادامه متن آن را می‌خوانید؛
«به بهانه آسمانی شدن بانوی نیکوکار، سریه بایرامی (چکان)، که به تازگی دار فانی را وداع گفته است، این یادداشت را می‌نویسم. او همسر وفادار زنده‌یاد حسنعلی علیپور بود که در تیرماه ۱۳۸۹ از دنیا رفته بود. این زوج بزرگوار نه بخشی، بلکه تمام زندگی خویش را وقف ساخت مدرسه و پرورش نسل‌های آینده ایران کردند.
گاهی عظمت یک زندگی نه در دارایی‌ها، بلکه در دل کندن از آنهاست. بانو سریه بایرامی (چکان)، همسر وفادار و همدل زنده‌یاد حسنعلی علیپور، نمونه‌ای از چنین عظمت و ازخودگذشتگی بود؛ بانویی که با ایمان، قناعت و صبوری، شریک راهی شد که حاصل آن چیزی جز عشق و مدرسه برای فرزندان این سرزمین نبود.
زندگی در آلمان برای او و همسرش رفاه و امکانات بسیار داشت؛ مغازه فرش‌فروشی، خودرو‌های لوکس و آسایش مادی. اما این زن بزرگ، در کنار همسرش تصمیم گرفت همه آن رفاه را به سرمایه‌ای برای کودکان ایران بدل کند. فرش‌ها یکی‌یکی فروخته شدند و مدرسه شدند؛ خودروی بنزی که روزگاری آلمانی‌ها با آن عکس یادگاری می‌گرفتند، در نهایت در خدمت ساخت دبستان‌های ایران قرار گرفت.
مرحوم حسنعلی علیپور در خاطره‌ای شیرین می‌گفت: «وقتی در ایران سوار اتوبوس می‌شدم و در ازدحام پایم لگد می‌خورد، از همان درد هم لذت می‌بردم؛ چراکه باور داشتم هیچ‌کجا وطن آدم نمی‌شود». این نگاه عمیق به وطن، و همراهی همسری صبور، چون بانو بایرامی، مسیر زندگی آن دو را روشن ساخت.
بانو سریه بایرامی نه‌تنها مانع این بخشش‌ها و ایثار‌ها نشد، بلکه خود مشوق و هم‌قدم این راه بود. با قناعت، زندگی ساده و لبخندی همیشگی، سنگ بنای استواری برای خانواده و همراهی برای همسرش شد. او در تمام سال‌های زندگی‌اش، بار مسئولیت را با مهربانی به دوش کشید و دوشادوش همسرش ایستاد تا حاصل این ایستادگی چیزی جز خدمت به نسل‌های آینده نباشد.
این زوج بزرگوار ویژگی‌ای داشتند که کمتر در میان خیرین دیده می‌شود: آنها نه بخشی از زندگی، بلکه تمام زندگی خویش را وقف مدرسه‌سازی کردند. ثروت، رفاه، اعتبار و حتی سال‌های جوانی‌شان را به پای این هدف ریختند تا کودکان سرزمینشان در کلاس‌های روشن بنشینند.
امروز، هر دو نام -حسنعلی علیپور و سریه بایرامی- نه در زر و زیور دنیوی، که بر پیشانی ۷۲ مدرسه به نام ۷۲ شهید کربلا حک شده است؛ مدارسی که ثمره ایمان و عشق‌اند و در کارنامه این خانواده، به یادگار مانده‌اند. یادشان گرامی و راهشان الهام‌بخش».
توضیحات عکس: مغازه فرش‌فروشی حسنعلی علیپور در آلمان.