میزبانی متفاوت یک خانواده مشهدی از زائران امام رضا (ع)
به گزارش پایگاه خبری تحلیلی خیر ایران به نقل از فارس، در قلب مشهد، ساختمانی بدون تابلو و سرِ در پناهگاه زائرانی است که به عشق امام رضا (ع) از راه‌های دور آمده‌اند. یک خانواده مشهدی نه فقط درهای خانه‌شان را به روی مهمانان حرم گشوده‌اند، بلکه به پویش «هر خانه، یک زائرسرا» جان تازه‌ای بخشیده‌اند.
«رجبعلی نوری»، مردی ۶۸ ساله است که بیش از یک دهه در ایام شهادت امام رضا (ع) خانه‌اش را با پنج واحد مسکونی در اختیار زائرانی قرار می‌دهد که از راه دور و نزدیک آمده‌اند و جایی برای اقامت ندارند. این میزبانی کاملاً رایگان انجام می‌شود. او با سادگی می‌گوید: «مهمان امام رضا هستند، ما که باشیم؟»
از بی‌اعتمادی تا پویش مردمی
به گفته او: «قبل از شیوع ویروس کرونا، از سال ۹۳ یا ۹۴ شروع کردم، اما خیلی‌ها همراه نمی‌شدند. می‌رفتیم دنبال زائران، اما حسن نیت ما را باور نمی‌کردند و می‌ترسیدند.»
در شب‌های بارانی و روزهای عید، او مسیر پارک ملت و حوالی حرم را می‌پیمود تا زائری را پیدا کند که جایی برای ماندن نداشته باشد و بتواند میزبان او شود. تا اینکه با آقای علما آشنا شد و همان جا جرقه پویش «هر خانه، یک زائرسرا» زده شد.
از همان سال، زندگی خانواده نوری رنگ دیگری گرفت. ساختمان پنج‌طبقه‌شان دیگر تنها یک بنای معمولی نبود و خانه‌شان فراتر از چهار دیواری، به زائرسرا تبدیل شد.
حتی در دوران کرونا، نوری دست از میزبانی نکشید. به گفته خودش، تا حد امکان خانه را برای زائران خالی نگه می‌داشتند و شرایط را برای اقامت آن‌ها فراهم می‌کردند.
پنج واحد برای زائران
حالا چند سالی است که خانواده نوری هر سال پنج واحد مسکونی را برای زائران مهیا می‌کنند، اما پرسش اینجاست که خودشان کجا ساکن می‌شوند؟ نوری با آرامشی ساده اما معنایی عمیق پاسخ می‌دهد: «ما خودمان به پشت‌بام می‌رویم؛ سختی دارد، اما مهم نیست. خانه برای زائر است. امسال هم ان‌شاءالله همان پنج واحد را آماده می‌کنیم؛ اگر خدا بخواهد و ما را لایق بداند.»
در این میزبانی، همه خانواده پای کاراند. او با افتخار می‌گوید: «هیچ‌کس مخالفتی ندارد. عروس‌ها و دامادها هم دلشان با این کار است؛ همه‌شان خوشحال‌اند که سهمی در این میزبانی دارند.»
از یک شب ماندن تا دوستیِ چندساله
«در نگاه رجبعلی نوری، میزبانی از زائران یک کار مقطعی نیست؛ چرا که بسیاری از آن‌ها سال بعد نیز بازمی‌گردند، تماس می‌گیرند و حتی گاهی او خود مهمان خانه‌هایشان می‌شود. در همه این سال‌ها حتی یک‌بار هم وسوسه اجاره دادن واحدها سراغش نیامده است؛ می‌گوید چنین فکری اصلاً جایی در ذهنش ندارد: «این کار معامله نیست، خدمت است. اگر خدا و امام رضا ما را لایق بدانند، ادامه‌اش می‌دهیم.»
گره‌هایی که باز شدند
در این سال‌ها، درِ خانه نوری به روی آدم‌های بسیاری باز شده است؛ بعضی‌ها تنها با یک چمدان ساده آمده‌اند، بعضی‌ها با دلی پر از غصه و گره‌هایی که زندگی برایشان ساخته بود. نوری می‌گوید: هرکدامشان قصه‌ای با خود می‌آورند؛ قصه‌هایی که ردشان در این خانه مانده است.
نقش همسرش در این مسیر، انکارناپذیر است او از زائران استقبال می‌کند و هر سال مشتاق میزبانی از عاشقان آقا امام رضاست.
نوری بارها تأکید می‌کند که هیچ‌گاه احساس نکرده این میزبانی بار اضافه‌ای بر دوشش باشد؛ برعکس، می‌گوید انگار بخشی از جریان عادی زندگی‌شان شده است. حتی بیرون از ایام دهه آخر صفر هم خانه‌شان خالی از مهمان نمی‌ماند.
به‌قول خودش: شب عید یا روز وفات ندارد، هر وقت کسی تماس می‌گیرد ما آماده خدمت‌رسانی می‌شویم. امسال شب عید نوروز، چند روحانی با خانواده‌شان آمدند و یک هفته مهمان ما بودند.
خانه‌ای بدون تابلو، اما وقف زائران امام رضا
خانه مرد مشهدی نه تابلویی دارد و نه سرِ دری. او هیچ‌گاه برای دیده‌شدن قدم برنداشته است؛ نه عکسی از او جایی ثبت شده، نه تندیسی به نامش ساخته‌اند. تنها چیزی که از او مانده، سقفی است که بی‌هیچ چشمداشتی در اختیار زائرانی قرار می‌گیرد که به شوق امام رضا از راه‌های دور آمده‌اند.
این مرد نیکوکار می‌گوید: «ما همیشه آماده‌ایم؛ هر وقت زائری بیاید، خانه‌مان را تقدیم می‌کنیم. اگر هم کسی نیاید، باز هم آماده‌ایم… . مهم این است که دل همیشه آماده باشد.»